فلسفه شوخی و جدي

فلسفه شوخی و جدي

« آیا پنداشته اید که برای بازی آفریده شده اید. »- قرآن

در یک کلام آدمی بر دو نوع است : آدم جدی و آدم شوخی ! آدمی که با ابتدائی ترین امور زندگی خود نیز

شوخی ندارد وحتی در بازیھا و تفریحاتش ھم در جستجوی معنائی جدی از زندگیست . و آدمیکه ھمه

چیزھای مادی و معنوی زندگیش اسبابھای بازی و بازیچگی او ھستند حتی مقدسات ھم حداکثر نوعی

تئاتر جدی ترند سیمائی تراژیک دارند ولی بازی ھستند. شغل بازی، مسئولیت بازی، ازدواج بازی، بیمه

بازی، علم بازی، سیاست بازی، دین بازی، عشق بازی، زن بازی، عرفان بازی، شریعت بازی، خدابازی و

..... که ھمه اینھا انواع بازیھای با خویشتن است : بازیھای جدی و بازیھای شوخی: نمایشات طنز و کمدی

و نمایشات تراژیک . خوشی و ناراحتی او نیز دو نوع بازی ونمایش است و حتی عزا و عروسی او و حتی

نمازگزاردن او که خدا بازی اوست و اینست معنای« وای بر نمازگزاران »کل کائنات در نظر آنان یک خانه

عظیم اسباب بازی است و کل جھان ھستی ھم میدان بازی است. و اینست که به ناگاه با واقعه ای کل

بازی و اسباب بازیھای این نوع افراد و جوامع بر سرشان می شکند: یک مرض لاعلاج ، یک مصیبت، یک

بلای آسمانی، یک جنگ و ...... بازی را ختم می کند و تا آخر عمر بر بازیھای خود سوگواری می کنند. و یا

چه بسا این بازی با خود و زندگی و عالم و آدم، با سقوط در چاھی بی انتھا بنام قبر، پایان می یابد و

آدمی مجبور است که بازیھائی را کرده جدی نماید و حسابش را پس دھد. بازی ای که کل سرمایه

زندگیش را در آن باخته است و اینک بایستی خسارت این باخت عظیم را نیز بپردازد و اینست مسئله!

یعنی روحش را نیز بایستی به جبران خسارت این بازی ، ببازد و اینست عذاب نابودی جاوید!

از کتاب "دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی - جلد سوم ص 112