افسانه مقبرة معصومین

افسانه مقبرة معصومین

می دانیم به دھھا روایت که ھمه امامان ما آرزو داشتند و وصیّت می نمودند که قبرشان از انظار عموم

پنھان بماند و در مراسم کفن و دفن آنھا نیزجز انگشت شماری از مخلصین کسی حضور نداشته باشد .

بدین ترتیب بخش عمده معصومین و امامان ما عملاً بی گورند و در قبرستان بقیع تجلّی یک غربت و

گمنامی و حضور افسانه ای ھستند . بی تردید خواسته امامان ما می بایستی به درگاه خدا برآورده شده

باشد . مسلماً یکی از علل عقلانی این آرزوی مفقود بودن قبور ائمه اطھار( ع) پیشگیری از قبر پرستی در

شیعیان بوده است تا مانع جستجوی شیعیان جھت درک و اطاعت از امامان زنده بعدی نباشد و موجبات

شرک پدید نیاید.

و می دانیم که تشیع در یک کلام بمعنای ارادت و اطاعت از یک امام زنده و حّی و حاضر است و نه امام

پرستی مرده . و این تنھا تفاوت ذاتی ما از اھل سنّت می باشد . ولی گوئی بقول دکترشریعتی سنّیھا

از اکثر ماھا شیعه ترند . بنابراین عقلاً جای بس تردید می ماند که مابقی قبور ائمه اطھار( ع) و معصومین

ھم قبوری واقعی و از آن خودشان باشد . به لحاظ تاریخی ھم می توان این تردید را ردیابی نمود و قابل

تأمل جدّی قرار داد .

بھرحال قبر پرستی و سجده قبور علناً ادامه بت پرستی دوران باستان و استمرار مذھب شرک است

بخصوص مقبره ھائی که به سنّت جاھلیت مبدّل به کاخھا و مزیّن به زیور آلات و طلا شده اند نمی توانند

محلی از معنویّت باشند . و می دانیم که تقریباً ھمه این مقابر کاخ مانند به امر شاھان پدید آمده اند که

خود از مظاھر فساد و ستم و کفر بوده اند .

از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی - جلد پنجم ص 46