فرزند چیست ؟(آئینه کفر و دین )

فرزند چیست ؟(آئینه کفر و دین )

فرزند محصول نزدیکترین حد رابطه جسمانی – روانی – عاطفی بین دو تا انسان است که زن و
شوھر نامیده می شوند . نطفۀ فرزند در لحظه ای بسته می شود که طرفین رابطه در مدھوشی و
بیخودی کامل بسر می برند و در قلمرو فنا ھستند یعنی ھیچکدام از طرفین خودشان نیستند . در
واقع فرزند محصول غایت بیخودی و از خود گذشتگی و اتحاد زن و شوھر در لحظه ھمخوابگی است .
یعنی حضور خداوند . و لذا لحظه ای که نه منی وجود دارد و نه توئی . بلکه قلمرو حضور« او » است
خداوند با دستان خودش مشغول خلق جدیدی است و آن فرزند است. پس رابطه ھمآغوشی عرصه
حضور خدا و لحظه خلقت است . و فرزند امانت الھی در نزد والدین است و خداوند بدینوسیله والدین
را می آزماید در مقام مخلوقیت و دعوی خالقیت . پس فرزند موجودی مستقیم از جانب خدا و بدست
خدا خلق می شود و تحویل والدین داده می شود . پس او یک امانت الھی و نشانه خدا در زندگی
زناشوئی است . پس واضح است که ھیچیک از طرفین رابطه خالق و مالک فرزند نیستند بلکه امانت
دار خدا ھستند . و این ھمان اصلی است که اکثر والدین از یاد می برند و خودشان را صاحب و خدا و
رزّاق فررند خود می دانند و لذا تلاش برای تملک فرزند یکی از مھمترین اساس کفر و عذاب و انحراف
و تباھی زندگیھاست . این ھمان اصلی است که اگر به یاد آورده نشود و حقش ادا نگردد رابطه
زناشوئی را جھنّم نموده و فرزند را ھم تباه می سازد . این باور و یاد اساس تربیت فرزند است .
والدینی که خود را صاحب و مسئول سرنوشت فرزند خود می دانند بی شک او را تباه می کنند و به
عذاب می افتند. و بمیزانی که این نگاه و باور وجود دارد فرزند دارای تربیتی الھی می شود و بدست
خداوند رشد می یابد و در غیر اینصورت فرزند مبدّل به خاری در چشم والدین می شود و عذابشان
می دھد تا دست از تملّک او بردارند .فرزند ناخالف محصول احساس خدائی والدینی است کهخودشان را خالق او می پندارند و مالک سرنوشت او .

از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد اول ص 42