دین و دنیا
آدمی برای گذران یک حیات جانوری ھیچ نیازی به دین و معرفت ندارد وخداوند رزقش را میدھد ھمانطور
که رزق ھمه حیوانات را بی ھیچ زحمت و تعھدی می دھد وھیچ مؤاخذه ای ھم از آنان نمی کند . برای
زیستن در عیّاشی کردن ھیچ نیازی به معنویّت نیست . و این از حماقت بشر است که از دین و معنویّت
بخدمت دنیایش بھره میگیرد زیرا نه تنھا خدمتی رخ نمیدھد بلکه ھمان حیات جانوری مختل میشود.
دین اگر برای رضای خدا و معرفت ھم در خدمت اشاعه حقّ نباشد استفاده از این دو بزرگترین حماقت
بشر است و منجربه جنون و جھنّم می شود . کسی که روی به دین و معرفت می کند تا ریاست بیشتری
یابد بغایت رسوائی وخفّت دچار می شود . کسی که دین را وسیله ای برای سیاست می کند براستی
احمق است . کسی که در رویکردش به دین و معرفت کل دنیایش را در بست بخدمت معنویت در نیاورد
خسر الدنیا و آخرت می شود و نسبت به دین و معرفت و مؤمنانش به عداوت و کینه ای مالیخولیائی می
رسد و در این عداوت به جنون می رسد و خود را ھلاک می سازد.
دین و معرفت خطرناکترین ابزاری ھستند که بخدمت امیال دنیوی بشر قرار می گیرند . زیرا معنویت جنبه
ماندگاری و بقای ابدی انسان است پس نمی تواند وسیله ای در خدمت حیات دو روزه و ناپایدار دنیوی
باشد . آنچه که موقتی است باید در خدمت جاودانگی قرار گیرد و نه بالعکس.
آدمی باید لباسش را به اندازه ھیکل خود بدوزد نه اینکه ھیکل خود را به اندازه لباس در آورد.
وسوسه شدن برای استفاده ابزاری از دین و معرفت و خدا، خود یکی از عذابھای بزرگ و بلکه بزرگترین
عذاب حاصل از افراط در دنیا پرستی کافرانه است . اینگونه است که مثلاً بناگاه یک خان یا سرمایه دار
و جنرال ارتش را در لباس درویش و عرفان می بینیم . این سر آغاز یک رسوائی عظیم است . بیائیم درس
عبرت بگیریم و دیگر خدا و مقدسات را بازی ھوس نگیریم.
از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد دوم ص 69
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.