عشق حقیقی و مجازي

عشق حقیقی و مجازي

در حدیث معروفی از رسول اکرم (ص) آمده که عشق ھای مجازی نردبان عشق حقیقی ھستند . در بارۀ وقایع

مجازی و حقیقی سخن فراوان است . اخیراً آقای جوادی آملی در این باب سخن عجیبی از طریق تلویزیون ایراد

نمودند که عشق حقیقی را فقط عشق به پروردگار نامیدند و عشق ھای مجازی را ھم عشق به انبیاء و اولیاء

و امامان او خواندند . و این بعنوان یک تفسیر شیعی جای بس تأمل است . چرا که عشق ھای مجازی عشق

ھای خیالی و آرمانی ھستند یعنی ذھنی می باشند . و در قرآن کریم می خوانیم که پرستش خدای خیالی شرک و

ظلم عظیم و پرستش ھوای نفس است و بلکه عشق و اطاعت از رسولان و مخلصین ھمان راه ھدایت و حق

است . بنابر این وجود مردان خدا تجلّی عشق حقیقی بر روی زمین است و به مثابۀ کمال عشق می باشد . ولی

عشق ھای مجازی مثل عشق به معنای تخیلی و بھشت ھای آرمانی و عشق ھا ی جنسی جملگی مجازی می

باشند که آدمی بواسطه صدق و معرفت می تواند از این عشق ھای دنیوی به عنوان نردبانی بسوی عشق

حقیقی که امام است بالا رود و امام خود را درک نماید زیرا وجود امام آئینه ذات باریتعالی می باشد .

« ای مؤمنان ، خداوند از شما سئوال می کند و آن اینکه آیا تبعیّت از خود خدا حقّ تر است یا تبعیّت از کسی

که خدا او را ھدایت کرده است ( امام)». قرآن در ادامه این آیه بلافاصله می فرماید که:« آنان که خدای

خیال خود را می خوانند ، پیرو ھوای نفس ھستند و این شرک و گناه عظیم است.»در واقع پاسخ آن سئوال

داده شده است . بنابراین عشق حقیقی ھمانا عشق به وجود یک امام زنده و پیر و مراد عرفانی است و نه

عشق و اطاعت از خدای ظن . جز عشق به یک امام زنده و اطاعت از او مابقی عشق ھای مجازی تلقی می

شوند که اگر حقوقشان ادا شود بسوی امام ھدایت می شوند . چنان تفاسیری که ذکرش رفت از معرفت امامیه

بعید است.

از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد دوم ص 186