شناخت خود در دیگران
« فلسفه شفاعت »
حضرت علی(ع) می فرماید:«ای مؤمنان ھر گاه عیبی در کار جھان و جھانیان دیدید توبه کنید که از غفلت
شماست .خودتان را از آن عیب پاک کنید تا دیگران ھم پاک شوند.»
این کلام حضرت علی(ع) ھم از منظر علم اخلاق و معرفت نفس،روانشناسی تربیتی و حتی فلسفه وجود ،
حکمتی بکر و حیرت آور است و در یک کلام بیانگر مطلق مکتب« اصالت انسان » به معنای واقعی
کلمه است که اومانیزم غرب را رسوا می سازد .
بدین ترتیب حضرت علی(ع) کل جھان و اھلش را آئینه خودشناسی و تزکیه نفس و رستگاری و کمال
معنوی می داند به شرط اینکه بقول معروف : آئینه بنمود چو نقش تو راست - خودشکن آئینه شکستن
خطاست .
در واقع حضرت علی(ع) کل جھان و مردمان را به مثابه پیر طریقت و امام ھدایت می داند . ونیز تنھا راه
نجات مردمان . چرا که طبق کلام مذکور خودشناسی در دیگران و پاک کردن خود از عیبی که در دیگران
می بینی موجب پاک شدن دیگران نیز می شود . این ھمان رسالت انبیاء و اولیاء و عرفا در تاریخ بوده که
معلمان و مربیان و استادان رشد و تربیت بشریت ھستند . و بشریت ھر چه که از تمدن و فرھنگ و معنویت
دارد از عمل این بزرگان دارد که بسیار اساسی تر از آثار کلامی آنان است . این امر بیان دیگری ازشفاعت
است .
در واقع انسان اھل معرفت نفس، گناھان ھمه مردمان را به گردن می گیرد و در خود پاک می کند و
بدینگونه مردمان شفاعت می شوند و بشریت امکان استمرار بقا در جھان را می یابد . و اینست معنای
این سخن که : اگر اولیای خدا لحظه ای بر روی زمین نباشند عمر و مھلت بشر در جھان به پایان میرسد .
از کتاب " دائره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد دوم ص 84
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.