چرا خداوند دیده نمیشود!
می دانیم که انسان تنھا مخلوقی است که به لحاظ وجودی و به دلیل انسان بودنش کافر است یعنی
منکر خداست و بلکه خود دعوی خدائی دارد واین بدان دلیل است که خلیفه خداست یعنی برجای خدا
قرار گرفته است و از صورت و روح خدا صاحب وجود ویژه و اشرف مخلوقات می باشد. چون خدا در
انسان است پس از چشم انسان دیده نمی شود مگر اینکه از جایگاه خدائی خویش برخیزد و خروج
کند و به جایگاه عدمی خود بازگردد و مخلوقیت خود را بازشناسد تا آنگاه خدا را دیدار و باور و بنده گی
نماید. این ھمان واقعه از میان برخاستن در معرفت عرفانی ماست. نفس آدمی در میان تن و روح که
صورت و اراده خداست حائل است و تا از این میانه برنخیزد تن و روحش به وحدت نمیرسد و توحید
حاصل نمی آید. آنکه از میان خود برخاست آنگاه خدا را در یگانگی تن و روح خویشتن دیدار میکند.
و البته از میان برخاستن جز به یاری یک انسان موحد دیگر به مثابه امام یا پیر طریقت، ممکن نیست .
این ھمان واقعه ارادت بمعنای سپردن منیت خود به پیر است تا پیر دستش بگیرد و از میانه بلندش
کند و او را با یگانگی تن و روح خودش روبرو سازد.
ولی نفس آدمی چنان سخت از دوسوی به تن و روح خود چسبیده که جز با مرگ بر نمیخیزد . و لذا
واقعه مرگ ھمان قلمرو رویاروئی با خداست. تقوی ھمان راه و روش تدریجی جدا شدن از این میانه
می باشد با تقوا آن چسب بتدریج سست می شود و منیت آدمی از اسارت تن و تعلق روح جدا می
شود . تقوا این چسبنده گی را از میان می برد و آنگاه موقع ارادت به یک پیر است تا تو را از این میانه
برخیزاند. اینست که فقط اھل تقوا قدر پیر را می دانند و دل به پیر می سپارند تا نجاتشان دھد.
از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد اول ص 106
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.