همسر کیست؟
خداوند در کتابش می فرماید که از جنس نفس ھر کسی برایش ھمسری قرار می دھد و نیز می
فرماید که مؤمن با مؤمن و کافر با کافر ازدواج می کند این ماھیت ازدواجھای طبیعی است که به نیّت
زناشوئی رخ می دھد . الّبته ازدواجھای مصلحتی و یا عقیدتی ھم وجود دارند که از این قاعده
مستثنی ھستند . بنابراین آنچه که اساس طبیعی ازدواج را تشکیل میدھد که امری ماورای طبیعی
بنظر می رسند و گاه به قسمت ازلی و تقدیر الھی نسبت داده می شوند اتفاقاً امری کاملاً طبیعی
می باشند و ماورای طبیعی بودن آن مربوط به جھل آدمی نسبت به نفس نھان خود است . ھمسر ھر
کسی نفس آشکار خود اوست که در مقابل او قرار گرفته است و لذا واضح ترین آئینه خودشناسی
اوست . آئینه بنمود چو نقش تو راست خودشکن آئینه شکستن خطاست . این حکمت بیش از ھر
رابطه ای مربوط به زناشوئی است . لذا ھر خطا و ستم و ناحقی که آدمی به ھمسر خود نسبت می
دھد دقیقاً از خود اوست . لذا رابطه زناشوئی بزرگترین قلمرو خودشناسی و تزکیه نفس و خودسازی
بشر است بشرط آنکه ھر کسی ھر عیبی را که در ھمسرش میبیند از خود بداند و به اصلاح آن در
خودش بپردازد تا از ھمسرش برطرف شود. این یک اصل ذاتی در ھر رابطه ای است که در زناشوئی
به اشدش حضور دارد و عمل می کند .
ھمسر تو نفس عریان خود توست و ضمیر پنھان توست که در مقابل تو عیان شده است . پس اگر
ازدواج اساس ذاتی تمدن و دین و فرھنگ است بدین لحاظ است که ھر کسی آئینه نفس خود را می
یابد و خود را در ھمسرش به تماشا می نشیند . معامله ای که ھر کسی با ھمسرش می کند در
واقع با خودش می کند و سرنوشت خود را رقم میزند. اینست که سرنوشت ھر کسی در ازدواجش
تعیین می شود بدست خودش.
در واقع ھر کسی با نفس پنھان خودش ازدواج می کند و اینست که عشق جنسی در ازدواج و
زناشوئی ھمان عشق ھر کسی به خویشتن خویش است و ھمسر پرستی عین خودپرستی است
و کفر عیان است و لذا این عشق عاقبتی جز عداوت ندارد مگر اینکه بر اساس تقوی و تزکیه نفس و
زناشوئی رخ می دھد . الّبته ازدواجھای مصلحتی و یا عقیدتی ھم وجود دارند که از این قاعده
مستثنی ھستند . بنابراین آنچه که اساس طبیعی ازدواج را تشکیل میدھد که امری ماورای طبیعی
بنظر می رسند و گاه به قسمت ازلی و تقدیر الھی نسبت داده می شوند اتفاقاً امری کاملاً طبیعی
می باشند و ماورای طبیعی بودن آن مربوط به جھل آدمی نسبت به نفس نھان خود است . ھمسر ھر
کسی نفس آشکار خود اوست که در مقابل او قرار گرفته است و لذا واضح ترین آئینه خودشناسی
اوست . آئینه بنمود چو نقش تو راست خودشکن آئینه شکستن خطاست . این حکمت بیش از ھر
رابطه ای مربوط به زناشوئی است . لذا ھر خطا و ستم و ناحقی که آدمی به ھمسر خود نسبت می
دھد دقیقاً از خود اوست . لذا رابطه زناشوئی بزرگترین قلمرو خودشناسی و تزکیه نفس و خودسازی
بشر است بشرط آنکه ھر کسی ھر عیبی را که در ھمسرش میبیند از خود بداند و به اصلاح آن در
خودش بپردازد تا از ھمسرش برطرف شود. این یک اصل ذاتی در ھر رابطه ای است که در زناشوئی
به اشدش حضور دارد و عمل می کند .
ھمسر تو نفس عریان خود توست و ضمیر پنھان توست که در مقابل تو عیان شده است . پس اگر
ازدواج اساس ذاتی تمدن و دین و فرھنگ است بدین لحاظ است که ھر کسی آئینه نفس خود را می
یابد و خود را در ھمسرش به تماشا می نشیند . معامله ای که ھر کسی با ھمسرش می کند در
واقع با خودش می کند و سرنوشت خود را رقم میزند. اینست که سرنوشت ھر کسی در ازدواجش
تعیین می شود بدست خودش.
در واقع ھر کسی با نفس پنھان خودش ازدواج می کند و اینست که عشق جنسی در ازدواج و
زناشوئی ھمان عشق ھر کسی به خویشتن خویش است و ھمسر پرستی عین خودپرستی است
و کفر عیان است و لذا این عشق عاقبتی جز عداوت ندارد مگر اینکه بر اساس تقوی و تزکیه نفس و
معرفت و حقوق الھی قرار گیرد و انجام وظیفه شود .
از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد اول ص 55
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.