شکر خالق و شکر مخلوق

شکر خالق و شکر مخلوق

در حدیثی از رسول اکرم (ص) می خوانیم که «شکر کردن خالق چیزی جز تشکر کردن از مخلوق

نیست ». و نیز در قرآن کریم می خوانیم که « شکر نمی کنید خدا را الّا اینکه خودتان را شکر می کنید »

تشکر از خدای ذھنی عین ممنون بودن از ھوای نفس خویش است چرا که پرستش خدای ظن (ذھن)

ھمان نفس پرستی و شرک و ظلم است و لذا شکر حقیقی خدا و ایمان حقیقی جز در رابطه مریدانه با

امام ممکن نیست زیرا امام تو را خلاف نفس تو امر و ھدایت می کند و اگر او را اطاعت و شکر نمودی در

واقع خدا را شکر کرده ای . ھمانطور که علی (ع) می فرماید: «ھمواره بر خلاف میل خود عمل کردم و

به خدا رسیدم» پس شکر حقیقی فقط در تشکر از دیگران معنا دارد مخصوصاً کسانی که بما خدمت و

محبّتی نموده اند و این شکر دربارۀ خدمت و محبّت خالصانه دو صد چندان واجب تر می آید زیرا محبّت

خالصانه ھمان امر ھدایت و سعادت ابدی است . لذا کسی که از مردمان ممنون نیست و شکر والدین و

مربیان خود نمی کند اگر ھم شبانه روز خدا را شکر نماید فقط شیطان نفس خود را پروار کرده است . و

شکر خدا در معنای کامل و خالصانه اش ھمانا تشکر از کسی است که تو را بر خلاف اراده ات امر و ھدایت

می کند یعنی شکر از کسی که با محبّت تو را امر به معروف و نھی از منکر می نماید . اینست شکر خدا .

بقول مولوی : « خواجه پندارد که اطاعت می کند بی خبر از معصیت جان می کند.»

از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی - جلد دوم ص 153