توبه گرگ

توبۀ گرگ

از قدیم گفته اند که« توبه گرک ، مرگ است » این بدان معناست که بسیاری از آدمھا آنگاه که به دام

افتادند از فرط ناچاری توبه می کنند تا از دام رھا شوند و بلافاصله مشغول تبھکاری می شوند . بسیاری

از آنچه که توبه نامیده می شود و در واقع توبه از اصل گناه نیست بلکه توبه از عذاب کشیدن است که این

نوع توبه ھا فقط منجر به پیچیده تر شدن گناھان و مکّارتر شدن بشر می شود . خداوند نیز می فرماید

آنگاه که عذاب خدا فرود آمد ھیچ توبه و شفاعتی پذیرفته نیست و فرد بایستی عذابش را بکشد و این

عذاب تنھا راه پاکسازی وجود فرد از سیاھی و ثقل گناه است . انواع عذابھای دوزخ مخصوص پاکسازی

نفس بشر از انواع تبھکاری ھائی است که نفس را تباه و بیمار و دیوانه ساخته است . دوزخ بیمارستان

نفس بشر است . بسیاری از تبھکاران چه بسا اعتراف به گناه می کنند تا آن گناه را توجیه و تقدیس و

تبرئه سازند و فرد مقابل را ھم به ارتکاب آن گناه وسوسه نمایند . بسیاری دیگر از اعترافات به قصد گمراه

نمودن طرف مقابل است تا اعتماد او را بدست آورده و بدینگونه مقاصد پلیدتری در سر می پرورانند . اگر

اعترافی به گناه در نزدیک مؤمن دیگر براستی به قصد توبه و یاری جستن برای اصلاح زندگی باشد ھمان

اعتراف موجب پاکسازی و احیای ایمان و قدرت اراده برای نجات می شود . ولی بسیاری از به اصطلاح راز

دل گفتن ھا و اعترافات در محافل فسق و فجوری از جنس توبه گرگ است و قصدی جز اشاعه فساد و

فتنه و فریب دیگران ندارد و موجب توسعه و تعمیق گناه است . اعتراف به گناه در نزد آدمھای تبھکار یک

گناه برتر و پلیدتر است و مقصودی جز اشاعه گناه ندارد . تجربه کلیساھای مسیحی این واقعیت را به

اثبات رسانیده است . اعتراف فقط در نزد مردان خدا موجب تزکیه نفس و رستگاری می شود . به قصد

توبه از گناه و نه توجیه و تجارت گناه .

از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی - جلد دوم ص 94