ادب: ظرف ادراك
ھمانطور که برای دریافت غذا و اشیای مورد نیاز خودمان نیازمند اعضائی چون دست و دھان و پاھا
ھستیم و برای حفظ آن نیازمند بدن و شکم ھستیم یعنی محتاج اعضای دریافتن و ظرف داشتن می
باشیم. جھت دریافت و برداشت و حفظ معنویات ھم نیازمند ابزار و ظرفی ھستیم که آن ادب است.
براستی که آدم بی ادب ھرگز بزرگ نمی شود حتی اگر فیلسوف شود. از طریق ادب وجود خود را
آماده دریافت و حفظ معنا از جھان می کنیم. ادب، ظرف ادراک بشر است و لذا آدمھای بی ادب ھرگز
نه در مدرسه و نه در جامعه و نه در کل زندگی ھیچ نمی آموزند و ھیچ نمی فھمند و آموزه ھای
جبری را ھم نمی توانند حفظ کنند.
ادب شرط اول ھر تعلیم و تربیتی است. رشد معنوی بشر تماما مدیون ادب اوست. انسان ھر چه با
ادب تر، متواضع تر و خاشع تر باشد در قبال معنا و علم، پذیراتر است. آدم بی ادب مثل یک کاسه
واژگون است که ھیچ چیزی دریافت نمی کند. وجود خود را در موضع ادب قرار دادن مثل تبدیل وجود
به یک کاسه خالی است که آماده پذیرش و دریافت می باشد. و ادب ظاھری و رفتاری و گفتاری ھم
مقدمه ادب باطنی است. بی ادبی ھمواره مترادف حماقت است. و اگر دوران ما غرق در جنون و
حماقت است بواسطه فقدان ادب در خانواده ھا و مدارس است فقدان ادب در والدین و معلمین!
از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد اول ص 112
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.