فرق عشق و هوس

فرق عشق و هوس

عشق ھمان ھستی بخشیدن است و عشق پذیری ، ھستی مندی است .

اکثر ما ھوسھای دمدمی خود را عشق ھای خود می پنداریم . این نوع عشق کاذب و جاھلانه فقط در

مواقع بروز نیاز و ھوس و شھوت و بازی بناگاه جلوه می کند و قربون صدقه می رود و بناگاه فروکش

نموده و اتفاقاً منجر به قھر و غضب می شود .

عشق و محبت اگر بمعنای دوست داشتن کسی برای خودش باشد و نه برای مردم ، حامل توقع به

مسئول نمودن طرف مقابل در جھت حق شناسی و وظیفه دانی و ادب و وفا و خدمت است . و این

اساس شکل گیری ھویت فردی و شخصیت و اراده و اتکاء به نفس در محبوب است زیرا اگر کسی را برای

خودش بخواھیم بایستی خواھان خلق خودیتِ حقیقی و انسانی در او باشیم و این ھمان خلقت نوین

انسان است که جز در پاسخگوئی به عشق و محبت ممکن نمی آید چرا که اصولاً خلقت مادی بشر ھم

حاصل عشق و کرامت خداوند به انسان است و انسان بمیزانی که به این عشق پاسخگوست و مسئول

راستین و ذاتی می شود و غیر اینصورت دچار کفر و « خود » می شود ھستی پذیر می گردد و دارای یک

انکار و بی ھویتی است که ھمان بیخودی و بی وجودی و عدم اتکاء به نفس می باشد که مولّد تکبر

دروغین و ادعاھای کاذب برای اثبات خودی است که نیست . بنابراین کسی که مورد لطف و محبت قرار

می گیرد اگر در قبالش مسئول نباشد دچار قحطی وجود و فقدان ھویت و خودیت ذاتی شده و مبدل به

غولی متکبّر و بی اراده می شود .

لذا یک انسان عاشق و اھل محبت نمی تواند از محبوب خود متوقع وظیفه دانی و حق شناسی و

مسئولیت نباشد در غیر اینصورت یک ھوسباز است . عاشق بودن ، مسئول ساختن است .

از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد ششم ص 141