عرفان و ستاری
1- بسیاری از خوانندگان آثار ما این سئوال را پیش می آورند که مگر نه اینکه دین خدا تماماً ستاری و عیب پوشی از خلق است و امامان و عارفان ما ستاران جامعه و مظهر رحمت خدا بر مردمان بودند. پس چرا آثار شما همه اسرار مگوی خلق را برملا کرده است و آبروی بشریت را برده است و همه پرده ها را دریده است. آیا این امری عارفانه و خداپسندانه است؟
2- خداوند در کتابش بارها تأکید می کند که اکثر مردم کافر و منافق و احمق و فاسق هستند آیا این با رحمت خدا در تضاد است؟ علی(ع) که خود مظهر عشق خدا به خلق است در نهج البلاغه خطبه هائی در باره جهل و تبهکاری و حقارت مردم ایراد نموده است که در تاریخ خطبه های بشر سابقه ندارد و بعداً هم تکرار نشده است. علی (ع) که مظهر ستاری و عیب پوشی بوده پس این حرفهایش چه معنائی دارد؟ آیا آسیب شناسی و تشخیص امراض در علوم پزشکی و روان پزشکی به معنای بی حرمتی به بشریت است؟
3- مسئله ستاری مربوط به هویت افراد خاص با نام و نشان است و نه مربوط به بشر نوعی و عامه بشری.
4- ستاری یک معنای خلاق و تربیتی است و مطلقاً بمعنای کتمان فیزیکی عیوب و امراض نیست اگر چنین باشد که عین فریبکاری و تصدیق مفاسد و جهل بشر است به مانند والدینی که از فرط نژادپرستی مفاسد اخلاقی و عیوب فرزند خود را نادیده گرفته و بلکه آنرا حسنات فرض می کنند و فرزند خود را دیوانه و تبهکار می سازند و بجان جامعه می اندازند و عذاب روح خودشان هم می کنند و فرزند را هم سیاه بخت و نابود می سازند. اینکه رحمت نیست بلکه اتفاقاً بیرحمی و غایت خودپرستی و بی مسئولیتی و شقاوت است.
5- ستاری و عیب پوشی و رازداری برای آن است که آدمی دریده و وقیح نگردد و از اصلاح خود مأیوس نشود نه اینکه در پلیدی و جهلش قهارتر و مفتخر گردد و ریاکار شود.
از کتاب بارانداز حکمت ص 50
همه کتاب های صوتی و متنی استاد علی اکبر خانجانی در سایت :khanjany.com و nooreomid.net
نشانی تلگرام: khodshenasi4@
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.