کتاب ها و سخنرانی های استاد علی اکبر خانجانی: 11 -باب فرزند (اخلاق عرفانی)

۱۴۰۰ آذر ۲۲, دوشنبه

11 -باب فرزند (اخلاق عرفانی)

11 -باب فرزند

اول بدان که فرزند تجسم رابطه پدر و مادر خویش است چرا که مخلوق این رابطه است تن به تن ! در این معنا بمان .
دوم اینکه فرزند تو ادامه و تکامل توست نه تقلید و تکرار تو ! و این ذات تعلیم و تربیت فرزند است .

پس تو فرزندت را تربیت نمی کنی بلکه خودت را تربیت می کنی . پس به فرزندت امر و نھی کن از روی محبت تا بتوانی به نفس خودت امر و نھی کنی . پس بوالھوسی خویش را به حساب مھر و محبت و ایثارت به فرزند مگذار . فرزند پرستی او عین خود پرستی توست او را مپرست تا دشمن جانت مسازی .

بدان که در دین و ایمان فتنه و دشمنی سر سخت تر از عیال و فرزند نداری . پس مریدی اراده شان عین مریدی شیطان است .

بگذار نیازش را بر زبان آورد تا دیوانه نشود . بگذار نیاز و قحطی را تجربه کند تا قدر نعمات را بشناسد . انه خود را آخور فرزندان مساز که از آن جز دیو و دد بیرون نیاید .
مالک فرزندانت مشو تا مملوکشان نشوی . فرزندانت را زباله دان ناکامیھای خود مساز که بخواھی آرزوھایت را در آنان محقق کنی که بر سرت سخت می شکنند .

تو نه مسئول خوشبخت کردن فرزندان خویشی و نه مسئول ھدایت کردنشان . زیرا خالقشان نیستی . تو مسئول انجام وظیفه ای و بس .
تو به آنان امتحان می شوی ! و ھرگز به روی آنان سرمایه گذاری مکن که ور شکست می شوی !
این را بدان که تو عاشق آنان نیستی تو مالک آنانی . پس بگذار تا منفورشان نشوی !
عجبا که از یاد برده ای که ھرگز به راه والدین خود نرفته ای ! تو صاحب اموال و احشام خود نیستی چگونه می خواھی صاحب فرزندان خود باشی !

فرزندانت یا نور چشمانت ھستند یا خار چشمانت . بسته به اینکه با کدام چشم نگاھشان کنی : مخلوق خدا یا مخلوق خودت !