فلسفه دعا نویسی

فلسفه دعا نویسی

در قرآن کریم آیه ایی داریم که می فرماید: « این کتاب شفا و رحمتی برای مؤمنان است ». این آیه

بسیاری از احمقان و منافقان را به این فھم کشانیده که آیات قرآن به لحاظ کاغذ و مرکب خاصیت دارویی

دارند و این فھم مالیخولیایی منشاء یکی از بدترین خرافه و معصیت بر خدا در تاریخ اسلام بوده است .

بدینگونه که آیات و الفاظ قرآنی را اگر بر روی کاغذی بنویسند و ان را بر بدن ببندند و یا آب پز نموده و

بنوشند و یا بر سر بیماران بپاشند و یا برخی از الفاظ را بصورت ورد فوت کنند رفع بلا و بیماری میکند .

دکانھای رمالی و دعانویسی و ورد خوانی تماماً برخاسته از چنین درک کافرانه ایی از آیه مذکور است .

ھر چند که ھمین آیه علناً متذکر می شود که قرآن شفا و رحمتی برای مؤمنان است و در آیه دیگری می

خوانیم که این کتاب برای کافران موجب ضلالت و رسوایی است . در واقع چنین استنباط مالیخولیایی از

قرآن بصورت دوا و درمان یکی از نشانه ای ضلالت و رسوایی کافران می باشد که انان را به فضاحت و

جنون می کشاند و این است که ھمه این دعا نویسان و رمالان را به لحاظ روانی انسانھایی مجنون و

فاسد می یابیم و بسیاری از مردمان پس از رجوع به این شیادان به انواع توھمات و امراض روانی و جن

زده گیھا مبتلا می شوند و این ھمان ضلالت به معنای گمشده گی و حماقت است .

شفا و رحمت و ھدایتی که از قران نصیب مؤمنان می شود محصول تأمل و تفکر در مفاھیم آیات الھی

است . ولی گرایش منکران دین خدا به قرآن در جھت رفع عذاب یک ریشه تاریخی در ھمۀ مذاھب دارد از

جمله مذاھب ھندو ، یھود و ھمچنین زرد تشت که به دین اسلام نیز سرایت یافته است ھر چند که دین

اسلام تنھا دینی است که برای معجزات ھیچ حق دینی قائل نشده و بزرگترین معجزه پیامبرش کتاب

اوست که تماماً دربھای علم و حکمت و معرفت است .

از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد دوم ص247