طرح یک پارادوکس شیعی
امامان شیعه برای شیعیان اسوه ھای سعادت و رستگاری در دو جھانند و اصلاً معنای امامت جز این
نیست یعنی پیشوایان و نمونه ھای سعادت و سلامت و ھدایت. پس اگر چنین است چرا شیعیان به یاد
امامان خود گریه و زاری سر می دھند و چه بسا بر سر و سینه خود می کوبند؟ بخصوص آنھائی را که
بیشتر دوست می دارند و دعوی ارادت می کنند. آیا یاد امامان باعث احساس بدبختی می شود؟ آیا
براستی ما امامان را اسوه ھای خوشبختی می دانیم؟ آیا آنھا خوشبخت ترین انسانھای روی زمین بوده
اند؟ در قرآن کریم در شأن مخلصین می خوانیم که آنھا در دو دنیا در جنات نعیم پروردگارند و دمادم از
دست او شراب می نوشند. اینان ھمان امامانند.
برخی این واکنش ضجه و زاری شیعیان در قبال یاد امامان را دال بر احساس حقارت و بدبختی خودشان
در قبال سعادت و رستگاری امامان می دانند. که اگر چنین باشد البته حق است و باید ھم چنین باشد.
ولی آیا براستی عموماً چنین است؟ اگر چنین باشد یک شیعه ھرگز از بابت فقر خود احساس زجر
و حقارت نمی کند و بلکه احساس فخر می کند. در قبال تنھائی و بیکسی خود احساس بدبختی و نابودی
نمی کند و بلکه احساس وجود و عظمت و بی نیازی می کند و .... آیا براستی مسئله چیست و حقیقت
کدام است؟
از کتاب " دائره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد دوم ص 203
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.