دار تنهائی ( فلسفه دار)
غایت سیر الی الله تنھا شدن است و این آستانه رویاروئی با اوست و سکوی پروازبه آسمان است. آدم تا
تنھای تنھا نشود جداً و خالصانه طالب دوستی با او و شیدای دیدارش نمی شود. تنھائی ، دار دیدار با یار
است و لذا بایستی از خود بالا رفت ھمین حدود یک قد. و این جز به کمک یک دار ممکن نمی آید. ھر چند
که این دار بیش از دو متر قادر نیست فرد را بالا برد ولی این چوب دومتری از پائین دو متر است ولی از بالا
به آسمان می رسد و سقف آسمان را نیز می شکافد. این دو متر فاصله از خود تا خدا را به لحظه ای طی
می سازد. از آن بالا خدا به آسانی دیده می شود منتھی نه در بالا بلکه بر روی زمین . و البته کسی لایق
این دار می شود که اسرار حق را ھویدا کند زیرا فقط اینگونه است که تک و تنھا می شود و ھیکلش دار
دیدارش می گردد. و اما برای بالا رفتن از این دار بایستی حق خود را نیز آشکار کند . و اما حق او کمتر از
خود حق نیست. او خود حق است، حق یار !
از کتاب " دایره المعارف عرفانی " استاد علی اکبر خانجانی جلد سوم ص 96
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.