خود را بشناسیم (قسمت دوم)
۹ -خوبیهای تو در چشم دیگران همان بدیهای توست و بالعکس!
۱۰-تو هرگز خود را نخواهی شناخت زیرا "خود" یک ایده موهوم و سیال است که هر دم به رنگی درمی آید و جلوه می کند. و لذا گاه مجذوب خودی و گاه منفور!
۱۱-درک و تجربه خوب وبد در نفس ناطقه انسان برای آن است که آدمی از این میانه برخیزد و از خود فرارود و جان خود را از این جنگ بی پایان بین نیکی و بدی برهاند.
۱۲-سیرت تو هر لحظه در حال تغییر است همانطور که صورت تو در آئینه! پس واقعیتی جز تغییر و رفتن نیست! پس بفهم که چیست که تو را تغییر می دهد و با خود می برد. بفهم که به کجا برده می شوی! بفهم که راه کیست!
۱۳-آنکه تو را با خود می برد الله است که تو را به قلمرو الله اکبر می کشاند. اینست خود تو! پس خود تو همان خداست که هیچوقت نمی توانی به چنگش آوری و مرید خود کنی! پس مریدش باش! ولی نمی توانی! و این را بخواه و لحظه ای دست از این دعا برندار تا به خود برسی یعنی به خدا!
۱۴-آنچه که توهم و خرافه ای بنام "خود" را در تو ایجاد کرده و همه عمر بازیچه و باطلت می سازد صورت دائماً در حال تغییر و تباهی توست که عاقبت در خاک از تو پاک می شود و هیچ باقی نمی ماند. پس تو نیستی و آنکه هست خداست که در طی مدتی که عمر نامیده می شود از خاک تو می گذرد. تو خاکی و بس! که این خاک را هم او آفریده است. پس تو هیچ نیستی! این حقیقت را بفهم و بپذیر و ذکر خود ساز تا از هر چه شر و وهم و فریب و بدبختی و ظلم نجات یابی!
۱۵-تنها راه نجات تو از شر خودت فهم تو از خود توست. نور این فهم نیز امام توست و امام کسی است که خود را به تمام و کمال فهمیده و نیستی خود را یافته و از خود فنا شده است.
۱۶-انسان پاک کسی است که جز ناپاکی در خود نمی بیند. انسان برتر کسی است که پست تر از خود نمی شناسد.
آنکه خود را پاکتر و برتر از همه می داند خود شیطان و دجال است.
۱۷-انسان خوشبخت و راضی کسی است که از خود رهیده و به خودآ رسیده باشد یعنی به خدا! این "آ" همان نور فهم است.
۱۸-هیچوقت خود به خودی خود نمی تواند خود را فهم کند و خودآ گردد الا اینکه در پرتو نور یک انسان خودآ به مثابه امام قرار گیرد.
۱۹-امام همان "آ" است: الفون! یعنی انوار پنجگانه محمد-علی-فاطمه- حسن-حسین که بر گوش و چشم و بینی و زبان و لبان می تابند و صورت خدائی انسان را تنویر می کنند و بر خود شاهد می گیرند. انسان خودآ حاصل این انوار خمسه است. پس هر که به خود آمد و خودآ شد به امامت وجود نائل شده است. یعنی از خود جسمانی رهیده و به خود الهی رسیده است.
استاد علی اکبر خانجانی
https://t.me/khanjanyaliakbar/1848
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ میتوانند نظر خود را ارسال کنند.